Rhiannon nie pamiętała już połowy twarzy, które do niej podeszły, aby się przywitać, oraz pochwalić jej wygląd. Kątem oka spoglądała na księcia, który najwyraźniej próbował ją swoim spojrzeniem speszyć na tyle, aby do niego podeszła. Nie miała takiego zamiaru, a jej plany na dzisiejszy wieczór nie uwzględniały żądnych książąt. Jej uwaga została skierowana na zgoła inny temat. Minister sportu, który wyglądał na kogoś, kto był świadkiem wymyślania jeszcze przez pierwotnych ludzi pierwszej dyscypliny wspomniał coś o turnieju. Dziewczyna skierowała wzrok na ojca, którego mina wyraźnie zrzedła. Nie umiał przegrywać, a przyznanie się do porażki przychodziło mu z wyjątkowym trudem.
-Nie musisz mi o tym przypominać, ani o tym co obiecał mój ojciec- Odpowiedział cesarz. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że kolejna porażka w turnieju nie wchodziła w grę...nie jeżeli chciał rozwiązać wszystkie państwowe problemy. Wygrana mogłaby pozwolić mu udowodnienie, że monarchia nadal jest silna i mocna. Nim, jednak w głowie cesarza zaczęła malować się chociażby minimalna wizja potencjalnego kandydata, to jeden z jego gości, którego nawet Rhiannon kojarzyła postanowił zdobyć się na odwagę. Makoto skierował na Iblee zaciekawiony wzrok po czym kiwnięciem głowy dał jej znak, aby mówiła dalej
-Ja pójdę- Wypaliła nagle -Umiem władać mieczem oraz szpadą
-Zamilcz- Powiedział Makoto nie spoglądając nawet na córkę
-Przecież sam wiesz, że trenuję...jeżdżę konno, nawet ciebie ostatnio prześcignęłam. Łucznistwo...
-Ty masz inne obowiązki, musisz zadbać o swojego narzeczonego
-Ale...
-Dosyć- Uciął szybko temat, obdarzając córkę karcącym spojrzeniem.
-Wybaczcie jej brak taktu. Jest młoda, krew w niej się gotuje- Mari po raz kolejny spróbowała wyratować sytuację. Rhiannon podczas tego balu złamała już kilka dość ważnych zasad protokołu, co w rodzinie tak wysoko postawionej jak ich nie miało prawa się wydarzyć
-Gwarantuję, że księżniczka będzie miała zwiększoną ilość zajęć z etykiety- Dodał Makoto i kiwnął lekko głową w stronę ministra, oraz kobiety, w geście przeprosin za nieuprzejmość księżniczki.
-Proszę kontynuuj. Któż to jest godzien reprezentować Murivel- Dodał chcąc zepchnąć rozmowę ponownie na właściwe tory.
-Czy ja usłyszałem coś o turnieju - Odezwał się książę, który podszedł do Rhiannon i stanął obok niej. Na twarzy dziewczyny pojawił się taki grymas jakby właśnie spotkała na swojej drodze coś wyjątkowo obrzydliwego
-Chętnie wezmę w nim udział, aby udowodnić, że jestem ciebie godny
-Nie kłopocz się- Odpowiedziała szarowłosa i wygładziła dłońmi brzeg swojej sukni. Nawet na niego nie spojrzała. Dostatecznie się napatrzyła na jego twarz, kiedy celowała do niej z łuku dziś popołudniu. Tyle jej wystarczyło, aby utwierdzić siebie w tym, że ten związek nie miał przyszłości, a ona nawet nie miała ochoty udawać, że się będzie starać. W końcu czy jej zdanie miało jakiekolwiek znaczenie.

-Nie myśl sobie, że twoja obecność na turnieju oraz, kiedy nasz kandydat przybędzie nie będzie oczekiwana- Odezwał się Makoto, kiedy Rhiannon tylko przekroczyła próg jego gabinetu. Za każdym razem, kiedy była wzywana do ojca, czuła się jak małe dziecko, które coś przeskrobało. Makoto był dobrym cesarzem, ale za to kompletnie nie radził sobie z byciem rodzicem. Dworska etykieta, z góry ustalone sztywne zasady, nie pozwalały mu na to, aby chociaż w najmniejszym stopniu docenić swoje dzieci...a już na pewno nie doceniał swojej córki
-Po co nam jakiś wojownik...- Mruknęła cicho -Jestem twoją córką, pomyśl co by się wydarzyło gdybym wygrała
-Pomyślałem- Odpowiedział -Po pierwsze nie wygrasz, po drugie to nie do przyjęcia, aby księżniczka pałała większą ambicją do szermierki, wyścigach, czy do łucznictwa. Przestań zajmować się głupotami- Makoto wstał z krzesła i spojrzał na córkę. Rhiannon już wiedziała, że to wezwanie do gabinetu nie dotyczyło tylko informacji odnośnie jej obowiązków. Za tym kryło się coś jeszcze
-Przypominam ci również, że księżniczce nie wypada mieszać się do polityki, a już tym bardziej podważać kompetencji własnego ojca, oraz cesarza- Dziewczyna momentalnie się wyprostowała i uniosła głowę nieco do góry. Domyślała się, że każde jej słowo zostanie starannie przekazane właśnie jemu. W tym miejscu nie było żadnych tajemnic, nikt nie mógł mieć swoich prywatnych poglądów czy przemyśleń.
-Może nikt by tego nie robił, gdybyśmy nie ignorowali beznadziei ludzi, a zamiast tego ważniejszy dla ciebie jest jakiś turniej. To też moje zadanie
-Twoim jedynym zadaniem jest doprowadzić do małżeństwa, oraz postaranie się o potomka- Cesarz schował dłonie do tyłu i wpatrywał się w dziewczynę, której drżenie płatków nosa zdradzały jej zdenerwowanie
-Więc tym dla ciebie jestem...klaczą rozpłodową? - Ten, jednak nie odpowiedział, tylko wrócił ponownie za biurku, aby skupić się na kolejnych dokumentach, które były ważniejsze niż to co działo się w jego rodzinie
-Chciałaś iść znaleźć i zająć się swoim gościem - Dziewczyna nawet nie ukłoniła się, tylko odwróciła się na pięcie i wyszła z gabinetu ojca. Nie miała zamiaru zajmować się jak to jej ojciec ujął "gościem" tak naprawdę to przez cały dzień robiła wszystko, aby tylko uniknąć spotkania z nim. Nie wytrzymałaby kolejnej fali komplementów, tak miernych, że pewnie by musiała się chwilę zastanowić nad tym czy oby na pewno był to komplement. Poszła do swojej komnaty, gdzie przebrała się w swój strój do ćwiczeń oraz swój łuk, i wyszła z pałacu zmierzając prosto do stajni, aby osiodłać konia, i wybrać się na przejażdżkę. Specjalnie stworzony tor przeszkód był dla niej jedną z nielicznych opcji oderwania się od problemów. Kochała jazdę konną połączoną ze strzelaniem do specjalnie zawieszonych tarcz.
-Gdzie jest Rhiannon?- Zapytał się Makoto swojej małżonki, kiedy siedzieli w sali tronowej oczekując przybycia zaproszonego gościa. Kobieta wzruszyła tylko lekko ramionami, dając mężczyźnie wyraźny znak, że nie wie gdzie to znowu wywiało ich córkę.
-Myślałam, że z nią rozmawiałeś
-Bo rozmawiałem, jasno dałem jej do zrozumienia, że oczekujemy jej obecności- Rozmowa została, jednak urwana, bo do sali wszedł rzeczony wojownik, który miał w tym roku doprowadzić Murivel do wygranej. Makoto zlustrował chłopaka spojrzeniem, które nieco zelżało, kiedy ten skłonił się przed nim. Nawet na jego ustach przez chwilę pojawił się nikły uśmiech.
-Mam nadzieję, że podróż nie była zbyt męcząca i niewygodna. Cieszymy się, że możemy powitać ciebie w naszym pałacu- Wypowiedział starannie wyuczoną jeszcze za czasów młodości formułkę.
-Rozkazałam przygotować ci jedną z komnat. Mam również nadzieję, że zaszczycisz nas swoją obecnością podczas obiadu- Sztuczne uprzejmości, nie były w stanie przysłonić przenikliwego spojrzenia cesarza. Makoto spodziewał się kogoś może wyższego, bardziej umięśnionego, a dostał tak naprawdę zwykłego chłopaka, który na pierwszy rzut oka nie wyróżniał się zbytnio z tłumu. Mimo to miał zamiar dać mu szansę. Uchylał już usta, aby coś jeszcze powiedzieć, kiedy wrota do sali się otworzyły a przez nie wparowała wyraźnie zadowolona Rhiannon. Nie tylko spóźniona, ale również umorusana ziemią i zdyszana. Miała na sobie nadal strój do ćwiczeń, a przez ramię przewieszony łuk. Z wysoko związanego kucyka wydostało się kilka kosmyków włosów, które opadły jej niedbale na twarz. Przeszła przez salę nie zwracając uwagi na innych, którzy chociaż nieco skonsternowani ukłonili się nisko. Nie spojrzała nawet na swoich rodziców, którzy wydawali się chcieć ją zabić spojrzeniem. Przeszła obok chłopaka po czym odwieszając łuk na oparcie jednego z krzeseł usiadła na nim uśmiechając się nieznacznie
-Pozwolisz, że przedstawię...księżniczka Rhiannon, nasza córka
-Więc to jest ten wojownik...myślałam, że będziesz wyższy- Dziewczyna widocznie postanowiła sobie za punkt honoru robić totalną odwrotność tego o co ktoś ją poprosił, a raczej tego o co prosili ją rodzice. Tylko w ten sposób mogła wyrazić swoje niezadowolenie, chociaż doskonale wiedziała, że spotka się ze ścianą.

Ostatnio edytowany przez Rhiannon Fukushima (2022-05-25 02:36:13)

Księżniczka zacisnęła usta w wąską linię, kiedy jej komentarz spotkał się z odpowiedzią, ale skierowaną jedynie do cesarza. W obecności swoich rodziców zawsze była powietrzem i mało kto zwracał na nią uwagę. Czy było więc dziwnym to, że wolała unikać ich obecności niż spędzać z nimi czas. Dziewczyna naburmuszyła się, po czym szybkim ruchem dłoni odgarnęła pałętające przed jej oczami kosmyki szarych włosów, które wydawały się stanowić idealną mieszanką brązu cesarzowej oraz bieli cesarza, która tak doskonale maskowała upływający czas, oraz fakt, że cesarz  każdym kolejnym dniem był coraz starszy. Atmosfera w sali nagle się zmieniła. Rhiannon skierowała swoje miodowe tęczówki w stronę chłopaka. Jego rysy twarzy się wyostrzyły, a w spojrzeniu błysnęło coś, co sprawiło, że ciężka bryła lodu spadła jej na samo dno żołądka. Przedziwny niepokój, oraz strach przed czymś nieokreślonym sparaliżował jej ciało, a dreszcze przebiegły wzdłuż kręgosłupa. To samo dostrzegła u innych zebranych w komnacie, ale również u własnego ojca, co zdumiało ją wyjątkowo. To on zawsze powtarzał, że cesarzowi obcy jest strach, a teraz widziała w jego oczach ten lęk, którego nie widziała przez całe swoje życie. Wszystko, jednak ustało wraz ze zmianą wyrazu twarzy chłopaka. Po niedawnym niepokoju pozostały jedynie ludzkie szepty, oraz kropla potu, która spłynęła po cesarskiej skroni. Dziewczyna zamrugała kilka razy, nie odrywając spojrzenia od chłopaka.
-Jestem absolutnie przekonana, że księżniczka nie miała niczego złego na myśli...prawda?- Odezwała się cesarzowa, przerywając to dość niezręczne milczenie. Wychyliła się nieznacznie na swoim tronie, aby spojrzeć w stronę dziewczyny.
-Oczywiście, że nie. Wybacz jeżeli ciebie uraziłam- Odezwała się, przywołując tym samym na twarzy uśmiech, który był jednym z tych wymuszonych, przez co mógł wyglądać bardziej na grymas bólu.
-Alfredzie- Cesarz klasnął w dłonie, a przed jego tronem pojawił się odpowiedni służący -Zaprowadź, proszę naszego gościa do jego komnaty- Lokaj skłonił się nisko, i ruszył  stronę wyjści dając tym samym znak chłopakowi, aby udał się za nim. Księżniczka odprowadziła wzrokiem chłopaka, a kiedy wyszedł z komnaty, ona wstała z krzesła, zabierając ze sobą swój łuk. Również miała zamiar wyjść i jej się to udało, jednak kiedy szła już do swoich komnat, ojcu udało się ją dogonić. Chwycił ją mocno za ramię i odwrócił w swoją stronę.
-Mam już dość twoich impertynencji - Rhiannon jeszcze nigdy nie widziała ojca tak wściekłego. Szybko zrozumiała, że właśnie udało się jej przekroczyć cienką granicę cierpliwości cesarza.
-Czy ty nie masz żadnej przyzwoitości?, żadnej dumy rodzinnej? Nie dość, że zachowujesz się jak prostaczka w stosunku do księcia, to jeszcze obrażasz naszego gościa. Ta rodzina do której należysz to nie jakiś motłoch, abyś mogła zachowywać się jak...
-Należę do niej ojcze...nie wydaje mi się. Nikt mnie nie słucha, nikogo nie obchodzi co ja myślę, czy czego chce. Wszystko jest robione za moimi plecami
-I najwyraźniej mamy w tym słuszność, skoro sama nie umiesz zrozumieć swoich obowiązków. Nie masz najmniejszego poczucia odpowiedzialności i dlatego to jest najlepsze rozwiązanie
-Ale... - Zaczęła mówić, ale ojciec jak zwykle był szybszy, chcąc uciąć rozmowę
-Do czasu, aż zaczniesz się zachowywać jak na księżniczkę przystało żadnych sportów, ani jazdy konnej- Zabolało, a Rhiannon wiedziała, że słowo ojca było w tym pałacu świetością. Nie był to człowiek, który rzucał słowa na wiatr. Również szybko nie odwoła tego.
-⁣Ale tu nic innego nie ma do roboty
-Jest i to dużo, i może dzięki temu dostrzeżesz swoją powinność. A teraz idź do komnaty i przygotuj się na obiad. Chcę zobaczyć tam prawdziwą i uśmiechniętą księżniczkę. To wszystko- Nie było już miejsca na dyskusje, bo cesarz nigdy nie dyskutował. On był tym, który miał ostatnie zdanie w każdej rozmowie. W miodowych oczach Rhiannon zebrały się łzy, ale szybko wytarła je wierzchem dłoni, nim zdążyły spłynąć po jej policzkach.
-Mam nadzieję, że ty również zobaczysz swoje obowiązki- Mruknęła pod nosem, po czym ruszyła w stronę swojej komnaty w której już czekały służki z przygotowaną na obiad sukienką, oraz naturalnie z gorsetem. Sukienka była w kolorze różowym. Długa i prosta bez zbędnych ozdobników.
-Wyjść - Mari przerwała sznurowanie gorsetu. Służki momentalnie odsunęły się od szarowłosej i na widok cesarzowej dygnęły po czym wyszły z komnaty. Kobieta miała zaciśniętę usta w wąską linię po czym podeszła do swójej córki i chwyciła za zwisające z gorsetu sznurki, aby skończyć jego wiązanie
-Nie rób takiej miny, bo ci się zmarszczki porobią- Odezwała się jako pierwsza Rhiannon a w odpowiedzi otrzymała mocne pociągnięcie sznurków i zacieśniający się gorset
-Każdego da się wytresować, każdego da się złamać
-Wiesz to z doświadczenia?- Mari odwróciła córkę w swoją stronę i spojrzała prosto w jej oczy. Chwyciła delikatnie jej twarz w swoje dłoni i pogładziła kciukiem jej policzki
-Im szybciej zaakceptujesz swoje miejsce i swoje obowiązki tym mniej będzie bolało - Dziewczyna odwróciła głowę w przeciwną stronę uwalniając twarz z dłoni matki. Słyszała to wiele razy, wraz z kilkoma innymi mądrościami matki, które nie malowały życia w radosnych barwach
-Jeżeli nie chcesz żyć w złotej klatce, musisz przynajmniej nauczyć się otwierać jej drzwiczki, a nie walić w nie głową- Czy to sumienie się w niej odezwało, czy może przypomniała sobie lata swojej młodości, trudno było to stwierdzić. Rhiannon wiedziała, jednak jedno. Nie była to pomoc, której oczekiwała.
-Zachwyć ojca i Eryka, a ugrasz na tym znacznie więcej niż na bezsensownych kłótniach- Powiedziała i pomogła jej ubrać sukienkę i zawiązała ozdobną wstążkę pod jej biustem, która na opadała na jej tył w delikatnej kokardzie. Upięcie włosów zajęło najwięcej czasu. Szare pasama zostały najpierw zaplecione w warkocz, który skręcono w koka w którego powtykano niewielkie spinki z okrągłymi rubinami. Z jego środka wypuszczono jedno luźne pasmo.
Jadalnia została przygotowana z wyraźną pieczołowitością. Złota zastawa, kryształowe kieliszki. Wszystko co było w pałacu najlepsze. Ledwo weszła do jadalni, a książe Eryk podszedł do niej i skłonił w jej stronę delikatnie głową.
-Wyglądasz czarująco- Powiedział, a na jej ustach pojawił się nikły uśmiech. Mężczyzna wyciągnął w jej stronę dłoń, a ona podała mu swoją odzianą w satynową rękawiczkę. Zajęła mijsce pomiędzy ojcem a swoim przyszłym narzeczonym. Do kielichów nalano niewielką ilość wina, a zaraz potem kelnerzy podali przystawki. Dziewczyna zdążyła już ściągnąć jedną rękawiczkę, aby chwycić z jedną z talerzy z serami
-Załóż rękawiczki Rhiannon
-Ale to głupie
-Rób co mówię- Dziewczyna rzuciła szybkie spojrzenie w stronę matki, ale ta tylko kiwnęła lekko głową, dając jej tym samym znak, że nie ma tutaj pola do dyskusji
-Powiedz mi proszę o ile to nie tajemnica- Cesarz zwrócił się w stronę Irona -Czy już wiesz o co będziesz chciał prosić, jeżeli uda ci się wygrać?- Rhiannon, kiedy to usłyszała zmarszczyła brwi i chyba po raz pierwszy nachyliła się w stronę księcia
-Prosić?- Zapytała się wyraźnie zaciekawiona, a mężczyzna uśmiechnął się nieznacznie
-Zwyciężca turnieju oprócz zaszczytów, nagrody finansowej moze poprosić cesarza o jedną przysługe, a on nie może odmówić- Wyjaśnił, a w oczach księżniczki przez chwilę zapłonęły iskierki.
-Nie może odmówić...nawet jeżeli to coś bardzo głupiego?- Dopytała się, a książę kiwnął głową upijając łyk wina
-Wiadomo, że w grę nie wchodzą tak głupie prośby jak oddanie władzy, ale tak...można poprosić o wiele dziwnych i głupich rzeczy-

Ostatnio edytowany przez Rhiannon Fukushima (2022-05-25 12:05:55)

Makoto słuchał uważnie wypowiedzi chłopaka. Kiedy ten wspomniał o tym, że nikt nie zdążył go poinformować o nagrodzie, cesarz pokręcił lekko głową, dając jasno znać, że nic się nie stało.
-Wokół samego turnieju jest sporo emocji, nic więc dziwnego, że mogło ci to umknąć - Wyjaśnił i odsunął dłonie, aby zrobić przestrzeń dla służby, która właśnie wniosła wazę z zupą. Drismorr postanowiła, jednak szybko uzupełnić wypowiedź chłopaka, a informacja o tworzeniu nowego kraju sprawiła, że wszyscy skierowali na niego spojrzenia. Nawet Rhiannon wydawała się zostać wyrwana z zamyślenia. Wychyliła się nieco znad stołu, aby móc spojrzeć na chłopaka, który jak się okazało, miał dość spore ambicje.
-Stworzenie własnego kraju, to nie taka prosta sprawa. Wysoko mierzysz- Nawet cesarzowa wydawała się być pod wrażeniem ambicji tak młodego człowieka. Jedno można było już stwierdzić. Iron zdecydowanie zyskał ich zainteresowanie. Teraz tylko musiał spróbować to utrzymać.
-Stworzenie wbrew pozorom nie jest takie trudne, utrzymanie tego...to jest prawdziwe wyzwanie- Wtrącił się Eryk, spoglądając w stronę Makoto, który jedynie kiwnął twierdząco głową -Nie każdy się odnajdzie w roli spoiwa
-Czasami trzeba mierzyć wysoko, aby osiągnąć, chociaż połowę swoich celów- Odezwała się, przerywając tym samym chęć do dalszej kontynuacji wypowiedzi księcia. Mężczyzna uśmiechnął się do niej tylko nieznacznie i skinął głową
-Czyż nie jest tak, żeby zrealizować swoje zamiary, potrzebna jest przede wszystkim ambicja, a dopiero potem talent, wiedza i na samym końcu szczęście?
-Tak, masz słuszność- Powiedział Eryk a Rhiannon uśmiechnęła się delikatnie.
-Nie będę ukrywać, że nasze państwo jest w trudnej sytuacji i sojusznicy są teraz nam potrzebni. Wygraj chłopcze, a masz moje słowo, że podamy sobie dłonie jako partnerzy, a może i nawet przyjaciele- Mowił poważnie, a on nie rzucał słów na wiatr. Musiał teraz tylko dostać jasny dowód na to, że sojusz z chłopakiem przyniesie mu korzyść.
-Nie rozmawiajmy o polityce przy stole...powiedz lepiej jak ci sie podoba w Murivel?- Zapytała się Mari przerywając ten akt handlowaniem przysług przy obiedzie. Reszta posiłku minęła w spokojnej atmosferze. Rodzina cesarska zadała kilka pytań odnośnie życia Irona, jego przeszłości. Krótko mówiąc były to typowe wymiany uprzejmości, które mieściły się w granicach dworskiego protokołu. Po posiłku Makoto podziękował wszystkim za obecność, po czym ogłosił, że każdy może wrócić do swoich zajęć. Rhiannon miała już plan na resztę tego dnia. W jej głowie zaczął kreślić się plan niemal tak idealny, że bała się powiedzieć go sobie na głos. Kiedy znalazła się w swojej komnacie, szybko pozbyła się niewygodnej sukienki, oraz obciskającego gorsetu. Z dna szafy wyciągnęła zwykłą sięgającą do kostek zwiewną pomarańczową sukienkę na ramiączka. Rozplotła warkocze, rozpuszczając tym samym burzę szarych włosów, które opadły na jej plecy. Rubinowe spinki wylądowały niedbale na toaletce. Wystrzeliła jak strzała z komnaty i zaczęła przekradać się przez pałac. Wiedziała, że o tej godzinie matka spędza czas w bibliotece, a ojciec jak zawsze siedzi za swoim biurkiem nie widząc świata po za kolejnym dokumentami. Chciała dostać się do ogrodu, licząc na to, że dziura w murze, którą zasłaniały krzewy nadal pozostawała w nienaruszonym stanie. Ku jej wyraźnej uldze pałacowy ogrodnik nadal się nie zorientował, że krzak, który od jakiegoś czasu przycinał z takim zamiłowaniem skrywa za sobą klucz do chwilowej wolności księżniczki. Dziewczyna upewniła się tylko, że nikt nie widzi i dała nura między krzaki. Chwilę zajęło jej nim dotarła do wyrwy w murze, ale kiedy tylko przez niego wyszła Murivel otwierało się przed nią w całej swojej okazałości.
Miasto jak zwykle było zatłoczone, i chociaż sytuacja w kraju nadal była trudna, to o dziwo rewolucja nie rzutowała jakoś wyjątkowo na turystów, czy codzienność prostych sklepikarzy. Czasami, kiedy miała więcej wolnego wyrywała się z pałacu i przysiadała na pobliskiej fontannie i po prostu obserwowała ludzi. Teraz miała, jednak konkretny cel oraz powód swojej ucieczki. Skręciła w jedną z uliczek, aby dojść do jednego z budynków. Przy drzwiach wisiał szyld, który informował przechodniów, że tutaj znajdowała się krawcowa. Na wystawie stały najnowsze sukienki, które zostały stworzone. Dziewczyna zastukała w drewniane drzwi, a kiedy te się uchyliły usłyszała tylko ciche pisknięcie
-O nie- Odezwał się kobiecy głos -Tylko nie znowu, nie dam się w nic wrobić- Powiedziała i chciała zatrzasnąć drzwi przed dziewczyną, ale ta chwyciła je dłońmi utrudniając ich zamknięcie
-Oj...weź...proszę. Ten jeden raz- Dziewczyny siłowały się przez chwilę z drzwiami, ale to osoba po drugiej stronie wydawała się być silniejsza
-NIE MA TAKIEJ OPCJI- Wykrzyknęła i chciała z impetem zatrzasnąć drzwi, ale coś jej w tym przeszkodziło. Spojrzała w dół, a w szparze pomiędzy drzwiami a framugą dostrzegła stopę odzianą w elegancki bucik.
-Ała...- Powiedziała Rhiannon poruszając lekko stopą. Drzwi się uchyliły a szarowłosa uśmiechnęła się w stronę dziewczyny, która była łudząco do niej podobna. Zgadzał się nie tylko ich kształt twarzy, ale również figura, wzrost czy niemal idealny rozstaw oczu. Tylko dwie rzeczy sprawiały, że Rhiannon i tajemnicza dziewczyna nie uchodziły za bliźniaczki. Ta druga miała włosy w kolorze granatu, a przynajmniej tak można było wywnioskować po odroście, który zaczął wypierać szarą barwę.
-proszę Rohni- Zrobiła minę smutnego szczeniaczka, a jej prawie wierna kopia westchnęła ciężko i odsunęła się od drzwi wpuszczając ją do środka.
-Moje włosy nie wytrzymają kolejnego farbowania. Tamta farba miała być na chwilę, a trzyma się już przeszło miesiąc...napijesz się herbaty?- Szarowłosa kiwnęła głową i opadła na pobliski fotel. Dziewczyna zniknęła na chwilę w innym pomieszczeniu, po czym wróciła z tacą na której stały filiżanki z herbatą.
-Mów o co chodzi, ale czuję, że będę tego żałować
-Kojarzysz ten wielki turniej?- Zapytała się a Rohni kiwnęła głową -Wezmę w nim udział- Zakomunikowała a jej sobowtór zachłysnął się herbatą.
-Już widzę jak twój ojciec się na to zgodzi
-A kto powiedział, że będę pytać się o zgodę, z resztą cały czas będę obok- Jej plan wydawał się być idealny. A z pomocą przyjaciółki mogła plan zmienić na rzeczywistość.
-Tamten wyskok miał być jednorazowy, ten turniej może długo trwać, do tego czasu się domyślą, że nie jestem tobą. Mogę się uśmiechać, ale będę musiała coś powiedzieć, zorientują się, że ja to nie ty- Rhiannon uśmiechnęła się lekko w stronę dziewczyny
-Będziemy się wymieniać miejscami. Kiedy ja będę walczyć o swoją wolność, ty po prostu będziesz wyglądać
-Wiesz, że to będzie trudne. To nie jest zamienienie się miejscami na cały dzień. Po za tym...nie wydaje mi się, aby twój udział w turnieju był dobrym pomysłem. To nie jest trening, ani zabawa. To poważna rzecz i może stać się tobie krzywda. Nie, nie chcę brać w tym udziału
-Rohni...wygrany może poprosić cesarza o wszystko...no prawie. To jedyna moja szansa na to, aby wywinąć się od małżeństwa
-Rozumiem, że nie chcesz i nie dziwię się tobie, ale ten sposób...to szaleństwo. Mogą cię nawet zabić, z resztą...jak chcesz wziąć udział w turnieju skoro wszyscy wiedzą jak wyglądasz?
-I tutaj przydadzą się twoje nieocenione umiejętności. Zrobisz mi kostium i maskę. Nikt mnie nie pozna. Dziewczyna z szarymi włosami nie wzbudzi podejrzeń, jeżeli księżniczka będzie obecna podczas turnieju- Wiedziała, że musiała to zrobić, a jeżeli przyjaciółka się nie zgodzi...nie wiele to w tej chwili zmieniało. I tak miała zamiar wziąć udział w turnieju. Nawet jeżeli miałoby to doprowadzić to gorszych konsekwencji niż gniew ojca. Rohni kręciła przez chwilę głową zupełnie tak, jakby ten gest miał dodać jej nieco więcej siły do odmowy, ale znała księżniczkę na tyle długo, że zdawała sobie sprawę z tego, że jej odmowa niczego nie zmieni.
-Ehhh...no dobrze - Powiedziała i chwyciła swój szkicownik -To jaki ten strój chcesz

Ostatnio edytowany przez Rhiannon Fukushima (2022-05-25 18:17:22)

-A pomyślałaś chociaż o tym co będzie jak ciebie zdemaskują?- Rohni usilnie starała się przemówić do rozsądku dziewczyny, która wydawała się coraz bardziej napalać na ten pomysł podchodząc do niego zupełnie bezkrytycznie
-Najwyżej mnie wydziedziczą, ale przynajmniej nie będę musiała wychodzić za mąż za jakiegoś sztywniaka
-A wiesz coś o pracy? o zarabianiu pieniędzy. Riahnnon proszę cię, pomyśl o tym trzeźwo. To samobójstwo. A jeżeli ciebie zdemaskują za tobą pójdę ja
-Jeżeli nie chcesz się zgodzić mi pomóc to nie musisz, sama sobie poradzę
-Wiesz, że nie o to chodzi. Martwię się o ciebie. Ten plan...czy ty sobie go chociaż raz na głos powiedziałaś?- Rohni widziała w tym wszystkim zbyt wiele luk przez które mógłby wkraść się chaos, który sprawi, że bieg wydarzeń będzie trudny do przewidzenia oraz jeszcze trudniejszy o ile niemożliwy do opanowania. Księżniczka wstała z fotela odkładając pustą już filiżankę na stolik. Podeszła do okna przez które zaczęła obserwować ludzi, którzy spieszyli się każdy w swoją stronę
-Nie chodzi tylko o wolność prawda?- Zapytała się dziewczyna, a Rhiannon kiwnęła lekko głową
-Muszę coś udowodnić, sama sobie. Chcę zobaczyć czy naprawdę tak jak mówi matka nie zostałam urodzona po to, aby być szczęśliwą. Jeżeli istnieje chociaż nikły cień szansy na to, aby odwrócić mój los to chcę się tego podjąć - Nie była grzeczną księżniczką, o której bez sprzecznie marzyli jej rodzice. Trafiła im się córka, która charakterem wdała się w matkę, z tą różnicą, że jej charakter był dużo twardszy, a jej nie brakowało odwagi do tego, aby sięgnąć po to czego pragnęła
-Będziesz startować jako przedstawicielka Murivel?
-To miejsce zostało już zajęte...z resztą przez kogoś obcego. Akavir nikogo nie wystawił, przy odrobinie szczęścia uda mi się wkręcić
-Wiesz, że to może bardzo szybko upaść, tym bardziej nie jestem pewna czy to dobry wybór. Masz mnóstwo upadłych rodów, które wyginęły. Dlaczego nie podszyjesz się pod ostatnią żyjącą spadkobierczynię?
-Myślałam o tym, ale odpada...tylko królestwa- Odpowiedziała
-Kto wymyślił te zasady?- Mruknęła Rohin a szarowłosa zaśmiała się cicho
-Z tego co wiem i tak były zmieniane, ale można pewnie podziękować naszemu ministrowi. Ten dziad ma naprawdę świetlane pomysły. Tak czy inaczej jest jeszcze jedna sprawa- Powiedziała i wyciągnęła kawałek kartki, który podała przyjaciółce. Było to nic innego jak formularz zgłoszeniowy
-Moje pismo znają, twojego nie- Sprawa wyglądała tak, że Rhiannon wydawała się już podjąć decyzję i nic, ani nikt nie był w stanie jej od tego odwieźć. Musiała zaryzykować, chociaż być możę jeszcze nie zdawała sobie sprawy z tego jak bardzo ryzykowała. Księżniczka spędziła u przyjaciółki jeszcze kilka chwil, aby dogadać szczegóły, a kiedy wydawało się, że nie było już nic więcej do dodania pożegnały się ze sobą, a Rhiannon wyszła na ulicę miasta. Spojrzała ponuro w stronę zamku. Tak bardzo nie chciała tam wracać, ale gdyby tak zrobiła w tym mieście nie byłoby miejsce w którym by jej nie znaleźli. Spojrzała na zgłoszenie, które trzymała w dłoni. Starała się zagłuszyć głos rozsądku, który wydawał się coraz bardziej i częściej dochodzić do głosu. Tak to co chciała zrobić było szaleństwem, ale czy miała inny sposób na to, aby ktoś wreszcie jej posłuchał i zaczął liczyć się z jej zdaniem. Obawiała się, że niestety nie. Jeżeli nic nie zrobi dalej będzie tylko uroczą księżniczką, która została wytresowana po to, aby się ładnie uśmiechać. Z tych zamyśleń wyrwał ją z oddali znajomy już głos. Skierowała wzrok w stronę dźwięków, a kiedy ujrzała sylwetkę Irona otworzyła szerzej oczy.
-Cholera...- Zaklęła pod nosem. Nie ufała mu i nie wiedziała czy zaraz nie pobiegnie do zamku, aby donieść cesarzowi o tym jak bardzo jego córka jest nieposłuszna. Szczególnie, że podczas obiadu wywnioskować można było jedno. Wkupienie się w łaski cesarza byłoby mu na rękę. W panice zaczęła się rozglądać, za jakąś kryjówką. Szybko, jednak zrozumiała, że jej przyjaciółka zamieszkała w takim miejscu w którym nic nie mogło przysłonić wystawy jej sklepu. Sytuacja była już beznadziejna, a po chwili była już niemal pewna, że została zauważona. Schowała dłoń w której trzymała zgłoszenie za plecy i posłała się w stronę chłopaka delikatny uśmiech
-Postanowiłeś rozprostować nogi?- Rzuciła przelotnie siląc się na jak najbardziej naturalny ton głosu. Może pomyśli, że w w tym królestwie panowały zgoła inne zasady i księżniczkom wolno było od tak chodzić między ludźmi.

Wiedziała, że to wszystko szło jakoś zbyt łatwo. Mogła się domyślić, że w końcu natrafi na jakaś przeszkodę. Nie sądziła, jednak, że może być to przeszkoda, której nawet nie wiedziała jak pokonać. Iron był dla niej obcym człowiekiem. Służbę w pałacu znała, tak samo jak różnych ministrów, czy innych arystokratów, którzy przewijali się przez różne pomieszczenia. Znała ich mniej lub bardziej wstydliwe sekrety, umiała to wykorzystać w odpowiedni sposób, aby ugrać coś dla siebie. Teraz była zdana tak naprawdę na szczęście, któremu nie bardzo lubiła powierzać ważne dla niej sprawy.
-Taaaak...- Odpowiedziała przeciągle -Ojciec raczej by się nie ucieszył ze zniszczonego pałacu. Dość rozsądne, meble nie zostały przystosowane do treningów...szczególnie wazy...znaczy- Uśmiechnęła się wyraźnie zakłopotana tym co wypłynęło z jej ust. Nie radziła sobie zbyt dobrze w tak stresujących sytuacjach. Można by rzec, że gdyby ktoś chciał z niej coś wyciągnąć, wystarczyłoby postawić ją przed jakimś krępującym wydarzeniem, a ona chcąc powiedzieć jak najmniej, powiedziałaby prawie wszystko.
-To znaczy, ładne mamy wazy, stare....tak stare- Miała ochotę podejść do pobliskiej ściany i walnąć z całej siły w nią głową. Zawsze, kiedy znajdowała się po za murami zamku cała jej elokwencja nagle gdzieś znikała. Wszystko dlatego, że i łańcuchy opadały, a ona czuła, że nie musiała się starać, dobierać ostrożnie słów. Właśnie dlatego chciała wygrać ten turniej, aby móc być taką jak teraz. Tą gadatliwą i może nawet trochę dziwną osobą. I już przez chwilę się jej wydawało, że dostatecznie zakręciła, aby nie padło to jedno podstawowe pytanie, którego spodziewała się usłyszeć od początku, kiedy zobaczyła tylko tę dwójkę na horyzoncie
-Otóż...- Zaczęła -Jest pewna stara zasada, spisana nie wiadomo gdzie i nie wiadomo przez kogo, ale jest. Księżniczka w każdy poniedziałek...znaczy środę...tak środę może wyjść z pałacu w żółtej sukience?- Jej wysiłek był naprawdę godzien podziwu. Chociaż ta historia nijak nie trzymała się kupy i nie miała najmniejszego sensu, to szarowłosa dalej próbowała w to brnąć. Niestety co zobaczyła po minie Iblee bezskutecznie. Kontrolę, jednak przejął Iron, który ku jej zdziwieniu wykazał zrozumienie.
-Proszę was, nie mówcie o tym ojcu- Z jej twarzy zniknęło zakłopotanie, a pojawiła się ulga, że nie musiała dalej wymyślać głupich historyjek, które i tak jej nie wychodziły -I tak zabronił mi już wszystkiego co lubię, a jeszcze dodatkowej godziny etykiety nie zniosę. Proszę...mogę liczyć na waszą dyskrecję?-  Chociaż jej wyjście na miasto miało podwójne dno, to Iron miał rację. Miała często dosyć pałacu, oraz przepychu wokół niej. Nie potrzebowała złota, pięknej biżuterii czy drogich i z resztą nie wygodnych sukien.

-Emmm...-Dziewczyna zakłopotała się nieznacznie, kiedy wszystkie jej potknięcia zostały bardzo szybko wytknięte. Nie umiała kłamać, jeżeli musiała robić to otwarcie. Zawsze w jej historiach znajdowały się pewne niedociągnięcia, które sprawiały, że misternie snute opowieści traciły na wiarygodności.
-taaaaak?-Odpowiedziała, mrużąc przy tym nieznacznie oczy. Jednak nie sama historia była teraz ważna...szczególnie w chwili, kiedy ewidentnie wszystko i tak już legło  w gruzach. Chciała mieć pewność, że po powrocie do pałacu nie spotka się z nieprzyjemnościami, które sprawiłyby, że zostałaby już najprawdopodobniej zamknięta w swojej komnacie, i wypuszczano by ją tylko na jakieś oficjalne wydarzenia. Ulga wlała się w jej serce, kiedy chłopak zapewnił ją o tym, że cesarz przynajmniej od nich nie dowie się niczego. Rhiannon uśmiechnęła się delikatnie w jego stronę i kiwnęła głową na znak wdzięczności. Dziewczyna podobnie jak chłopak, chciała już ruszyć, ale w przeciwną stronę, kiedy Iblee, rzuciła dość subtelną, ale jakże prostą w interpretacji propozycję. Księżniczka zatrzymała się i spojrzała najpierw na dziewczynę, a zaraz potem na chłopaka, który zdążył już nieco się oddalić. Księżniczka spojrzała kątem oka w stronę pałacu. Nie powinna znajdować się poza nim tak długo, w końcu ktoś się zorientuje, że jej nie ma, ale czy odpowiednie powitanie gości i oprowadzenie ich po mieście nie powinno należeć do jej obowiązków. Cały czas trzymając rękę z kartką za plecami spojrzała na Iblee i uśmiechnęła się do niej, kiwając głową.
-Chyba nic się nie stanie, jak chwilę wam potowarzyszę- Szybko udało się jej zrównać krok z chłopakiem, po czym ruszyli przez miasteczko. Dziewczyna co jakiś czas wskazywała na poszczególne budynki i opowiadała ich mniej lub bardziej skomplikowaną historię. Bądź co bądź jako księżniczka, spędziła naprawdę długie godziny nad mapami Murivel z różnego okresu, nad historycznymi książkami i kronikami, które opisywały historię tego miejsca.
-Nasz główny sposób handlu odbywa się drogą morską. Właściwie stąd można bez większych przeszkód dopłynąć do większości sąsiednich królestw, ale i mamy również kilka szlaków lądowych, chociaż nie są one zbyt bezpieczne- Droga do Murivel nie była prosta, oraz wiodła przez liczne lasy, łąki i inne miejsca, w których bez problemu można wpaść w zasadzkę.
-No dobrze...- Powiedziała po chwili milczenia, po czym skierowała wzrok na chłopaka -Powiedz mi, bo masz dość nietypowe imię. Nie spotkałam się z nim jeszcze. To twoje prawdziwe imię, czy raczej pseudonim?- Zapytała się wyraźnie zaciekawiona. Spotkała już na swojej drodze ludzi, którzy swoje prawdziwe imiona zastępowali pseudonimami. Było to spowodowane różnymi czynnikami. Jedni po prostu woleli sami nadać sobie nowe imię, a inni musieli ukrywać się pod pseudonimem z różnych powodów, ale głównie nie były to powody zgodne z literą prawa.